Rzeczywiście istnieje przekonanie, że kara jest skuteczną metodą wychowawczą. Wiele osób uważa, że bez karania nie da się wychować porządnego i odpowiedzialnego człowieka.
W mojej pracy zawodowej często spotykam się z rodzicami i opiekunami, którzy chcieliby zrezygnować w wychowaniu z kar, ale zastanawiają się co zamiast nich.

Zamiast stosowania kar warto budować z dzieckiem dobrą relację, w której dziecko czuje się ważne, bezpieczne, a jego potrzeby są usłyszane.Dzieci chętnie współpracują, kiedy mają ufną relację z opiekunem.Stosowanie kar jedynie niszczy tę relację dziecka z dorosłym.

Kara niewątpliwie polega na sprawianiu komuś przykrości. Dzieci czują smutek, lęk, strach. Nie jest to stan mózgu, w którym dziecko jest w stanie czegokolwiek się nauczyć i zapamiętać. Istnieje wiele dowodów na to, że karanie nie przynosi zamierzonych przez dorosłych rezultatów. Poniżej przedstawię kilka powodów, dlaczego tak się właśnie dzieje.

•    Kara uczy unikania kary.Ukarane dzieci zwykle nie zaprzestają danego zachowania. Rozwijają jedynie skłonność do ukrywania danej czynności. Dzięki karze, uczą się postępować tak, żeby dorośli nie widzieli. Kara uczy przebiegłości i motywuje do kłamstwa.

•    Kara zniechęca do danejczynności. Zmuszanie dziecka do napisania sto razy wyrazugóra, żeby nauczyło się ortografii i zapamiętało, zniechęca je jedynie do pisania, języka polskiego, nauczycielki, szkoły. Zawstydzanie i poniżanie nie służy nikomu.

•    Kara uczy, że większy i silniejszy ma prawo decydować.Karanie uczy dzieci wykorzystywania swojej siły. Mali ludzie nabierają przekonania, że dopuszczalne jest stosowania wszelkich dostępnych sposobów, ażeby tylko osiągnąć swój cel.

•    Kara nie uczy, że warto szukać porozumienia.Karanie pokazuje, że siła to skuteczna metoda rozwiązywania konfliktów i trudności. Wygrywa ten, kto ma władzę.

Na koniec warto jeszcze podkreślić różnicę między karą, a konsekwencją. Konsekwencja jest naturalna i wynika z praw natury. Konsekwencja,w przeciwieństwie do kary, nie jest świadomym i intencjonalnym działaniem dorosłego. Nie polega na okazywaniu swojej siły i przewagi nad drugą osobą. Konsekwencja nie jest wynikiem działania rodzica lub opiekuna. Wydarza się bez względu na to, czy dorosły widzi czy nie. Przykładowo, wejście w sandałach do kałuży zawsze wiąże się z pomoczeniem stóp. Z kolei otrzymanie jedynki za brak zeszytu nie jest już konsekwencją, jest po prostu karą. Konsekwencją jest jedynie sam brak zeszytu.

Podsumowując, ukarane dziecko czuje się źle i czuje się zostawione samo sobie. Ponadto niejednokrotnie nabiera przekonania, że jest kochane i akceptowane tylko wtedy, gdy postępuje zgodnie z oczekiwaniami otoczenia. Kara w oczach dzieci nie jest nauczką, jest odebraniem akceptacji, godności i miłości. Kara nie jest sposobem na grzeczne dziecko, ale metodą niszczącą dobre relacje.